Παρέμβαση Ασημακοπούλου στη συζήτηση για το Προσχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού

Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι

Ακούσαμε ανάλυση, έντονη κριτική για το σύνολο και για επιμέρους κομμάτια του προϋπολογισμού, επιχειρήματα υπεράσπισης και προτάσεις για αλλαγές στο προσχέδιο.

Εποικοδομητικός πάντοτε ο διάλογος, χρήσιμες όλες οι απόψεις ακόμα κι όταν απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους και κατ’εμέ περιττές οι ακρότητες στο ύφος, τον τόνο και στο επίπεδο έντασης γιατί το πρόβλημά μας δεν είναι επικοινωνιακό και τίποτα δεν λύνεται με το να καταφέρει κανείς να «κερδίσει» τις εντυπώσεις.
Το πρόβλημα είναι συγκεκριμένο, είναι ξεκάθαρο και αντικατοπτρίζεται στο Προσχέδιο του Προϋπολογισμού που έχουμε μπροστά μας.

Τα δεδομένα του προβλήματος είναι τα εξής:

• Το διεθνές οικονομικό περιβάλλον είναι αβέβαιο και ασταθές.

• Η κρίση χρέους είναι γενικευμένη και απειλεί και μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές δυνάμεις.

• Οι κερδοσκόποι παραμονεύουν.

• Πρόσβαση στις αγορές δεν έχουμε.

• Τα έσοδα είναι περιορισμένα λόγω της παρατεταμένης

ύφεσης, της ανεργίας και της δημοσιονομικής προσαρμογής.

• Το brand name  Ελλάδα έχει υποστεί τεράστιο πλήγμα.

• Υπάρχει ακόμη έλλειμμα αξιοπιστίας διεθνώς, αν και μειώνεται αισθητά χάρη στις προσπάθειες της κυβέρνησης και των εταίρων που τη στηρίζουν.

• Συνεχίζουμε να μη έχουμε αντιμετωπίσει χρόνιες στρεβλώσεις και διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα.

Με αυτά τα δεδομένα και με νωπή τη λαϊκή εντολή να γίνει μια εθνική, συλλογική, υπερκομματική προσπάθεια να παραμείνει η χώρα μας στην Ευρώπη και στο ΕΥΡΩ και να καταφέρει να ανακάμψει, ο προϋπολογισμός που έχουμε στα χέρια μας αντικατοπτρίζει μια σκληρή αλήθεια η οποία συνοψίζεται στη φράση:

Λεφτά δεν υπάρχουν.

Και δυστυχώς δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να βγούμε από την κρίση.

Όπως γνωρίζουμε ήδη όλοι οι Έλληνες, ο δρόμος είναι δύσκολος, ανηφορικός και γεμάτος θυσίες.

Ο προϋπολογισμός του 2013 αποτελεί όχημα για την επίτευξη δημοσιονομικής αξιοπιστίας και ταυτόχρονα αποδεικνύει με ξεκάθαρο τρόπο την δέσμευση μας για περιορισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Είναι προϋπολογισμός επιβίωσης, σταθεροποίησης και πάλης στο δρόμο για την έξοδο από την κρίση.

Είναι το «τίμημα» που θα πληρώσουμε ως χώρα για να συνεχίσουμε να ανακτούμε την χαμένη αξιοπιστία μας και να ενισχυθεί η δύναμή μας στις δύσκολες πολιτικές διαπραγματεύσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο που θα εξασφαλίσουν την επιστροφή στην ανάπτυξη εντός της Ευρωζώνης και του ΕΥΡΩ.

Αν ο Προϋπολογισμός του 2013 είναι ένα μέρος από το «τίμημα» που με θυσίες πληρώνει ο Ελληνικός λαός, το «τίμημα» που καλούμαστε εμείς οι βουλευτές που θα στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια να πληρώσουμε, είναι το προσωπικό πολιτικό κόστος.

Αμελητέα η προσωπική πολιτική επιβίωση όταν σκεφτούμε ότι ο Προϋπολογισμός αυτός προάγει την επίτευξη της δημοσιονομικής εξυγίανσης που είναι επιτακτικό ζητούμενο της Ελληνικής κοινωνίας ανεξάρτητα από τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας μας. Είναι δε απαραίτητος για να μας εξασφαλίσει το χρονικό περιθώριο για να υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, οι δομικές αλλαγές που απαιτούνται για τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.

Παραθέτω την άποψη ότι όλα αυτά έπρεπε να έχουν γίνει στη χώρα μας χρόνια τώρα καθώς και την κοινή πλέον διαπίστωση ότι είναι ακριβώς η καθυστέρηση στην υλοποίησή τους που μας οδήγησε στο σπιράλ-ύφεσης λιτότητας και η ολοκλήρωσή τους είναι η μόνη λύση.

Συνοψίζω τη βασική πολιτική επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν ότι υπάρχει εύκολος δρόμος και σημειώνω ότι περιέργως πώς είναι ίδια από όποιον πολιτικό χώρο κι αν προέρχεται.  Ξεκινάει με τη φράση «μια φορά κι έναν καιρό» κατακρίνοντας το παρελθόν και για το μέλλον υπόσχεται το “ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”. Παραλείπεται βέβαια το ενδιάμεσο και υπονοείται ότι είναι ένας δρόμος σπαρμένος με ροδοπέταλα. Αγνοώντας ότι ο δρόμος αυτός ουδόλως οδηγεί στον απώτερο στόχο που είναι να βρει δουλειά ο άνεργος, να πληρωθεί αυτός που είναι απλήρωτος, να αρχίσει να κινείται πάλι το χρήμα στην αγορά, να βγούμε από την αστάθεια και την αβεβαιότητα, να δούμε μια καλύτερη μέρα. Γιατί με παραμύθια δε θα γίνει τίποτα από όλα αυτά.

Μπορεί λεφτά να μην υπάρχουν, δε θα ήμουν όμως εδώ αν δεν πίστευα ότι Υπάρχει Ελπίδα. Και θα πρέπει όλοι μας να υποστηρίξουμε την εθνική υπερ-προσπάθεια που κάνει η σημερινή κυβέρνηση με τη στήριξη τριών κομμάτων και να δώσουμε ελπίδα στους Έλληνες με αλήθειες και όχι με παραμύθια.

Το επικίνδυνο είναι ότι τα παραμύθια συνοδεύονται ένθεν κακείθεν από υποδαυλισμό λαϊκής οργής που οδηγεί σε ακραίες κινήσεις Εθνικής αθλιότητας, όπως αυτή που είδαμε προχθές στο Πεντάγωνο. Σε αυτούς που «εμπορεύονται» παραμύθια, υπενθυμίζω τη ρήση του Βολταίρου: «Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις απιθανότητες, είναι ικανοί να σε πείσουν να διαπράξεις φρικαλεότητες.»