Ποιος θα το περίμενε πως το κόμμα που υποτίθεται ότι κάποτε έβαζε πάνω απ΄ όλα το συμφέρον του λαού χρησιμοποιώντας προεκλογικά σλόγκαν όπως «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο ΛΑΟΣ στην εξουσία”, θα διέλυε την Ελλάδα συθέμελα μέσα σε δύο χρόνια.
Θεωρώ κουραστικό να προβώ σε μία ιστορική αναδρομή σχετικά με τα εγκλήματα που διέπραξε ο ΓΑΠ και η παρέα του, καθώς και με τα μεταπολιτευτικά εγκλήματα που διέπραξε το «πράσινο κράτος». Άλλωστε, είναι γνωστά.
Θεωρώ εξίσου κουραστικό να προβώ σε μια ιστορική αναδρομή σχετικά με τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων της ΝΔ, διότι το μόνο που κατάφεραν ήταν να ξεκουράζουν τους πασόκους ώστε να μπορούν να επιστρέφουν δριμύτεροι συνεχίζοντας την αφαίμαξη της χώρας.
Ποιος θα το περίμενε όμως ότι θα καλείτο από την πολιτική εξορία ένας άνθρωπος μόνος του να λύσει όλα τα κακώς κείμενα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας; Ένας άνθρωπος, στον οποίο όλο το παραπαίον μεταπολιτευτικό σύστημα προσπαθεί να του φορτώσει τα λάθη του.
Τα έχουμε πει εδώ πολλές φορές για την κυβέρνηση Παπαδήμου. Να μην τα επαναλαμβάνουμε. Ο κόσμος της παράταξης δέχθηκε με βαριά καρδιά την αναγκαιότητά της, αλλά στα βασικά πολιτικά ζητήματα η γνώμη μας είναι ότι η τακτική Σαμαρά δικαιώθηκε: Η σήψη του ΠΑΣΟΚ προχώρησε, αποτράπηκε η ψήφιση καταστροφικών για τον λαό και την πατρίδα νομοσχεδίων, άλλα βελτιώθηκαν υπέρ της κοινωνίας και το κυριότερο κατέρρευσαν τα διαπλεκόμενα σενάρια περί κυβερνήσεων συνεργασίας και περί τεχνοκρατών – σωτήρων.
Από την άλλη πλευρά δικαιώνονται όσοι υποστήριζαν ότι ο εκβιασμός για την 6η δόση δεν θα ήταν ο τελευταίος και το ζούμε αυτές τις ώρες. Οι εκβιασμοί επαναλαμβάνονται, οι πιέσεις για ενυπόγραφες δεσμεύσεις είναι πάλι στο τραπέζι, η δαμόκλειος σπάθη βρίσκεται πάλι πάνω από το κεφάλι του Σαμαρά, το αδιέξοδο παραμένει το ίδιο και το μόνο που άλλαξε είναι ο Παπανδρέου σε Παπαδήμο.
Είστε όμως σίγουροι ότι αυτοί που τον κατηγορούν για την κυβέρνηση Παπαδήμου θα τον στήριζαν και στο ενδεχόμενο μιας χρεοκοπίας όπου δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και τα ΜΑΤ θα είχαν στρατοπεδεύσει έξω από τις τράπεζες;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι κι αυτό το ερώτημα θα το απαντήσει η ιστορία, η οποία γνωρίζει επίσης ότι όποιος αγωνίζεται πότε κερδίζει και πότε χάνει. Όσοι δεν κάνουν τίποτα, είναι οι μόνοι που δεν κάνουν λάθος.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η περίοδος βρίσκεται σήμερα στο τέλος της. Και τα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται είναι δύο:
Πρώτον: Μήπως οι απειλές περί χρεοκοπίας είναι άσφαιρες και στην πραγματικότητα αυτό που επιδιώκουν Τρόϊκα και δανειστές είναι, όπως γράφουμε και αλλού, η υπονόμευση και η διά βίου δέσμευση της κυβέρνησης Σαμαρά;
Έχουμε γράψει κι άλλη φορά ότι αν ήθελαν να μας χρεοκοπήσουν θα το είχαν κάνει προ πολλού. Δεν το έχουν κάνει για τον απλούστατο λόγο ότι αν χρεοκοπήσει η Ελλάδα το ντόμινο που θα προκαλέσει θα συμπαρασύρει την Ιταλία και την Ισπανία και τότε αντίο Ευρωζώνη. Μία εξέλιξη την οποία η Μέρκελ και ο Σαρκοζί προσπαθούν να αποφύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Είναι προφανές ότι κύριος στόχος και των δύο είναι να επανεκλεγούν στις επερχόμενες εκλογές στις χώρες τους. Αλήθεια; Πως θα επανεκλεγούν όταν η Ευρωζώνη θα έχει διαλυθεί;
Επίσης, ο απλούστερος λόγος που δεν θέλουν να χρεοκοπήσουμε είναι γιατί θα χάσουν όλα τους τα λεφτά.
Άρα η απειλή για χρεοκοπία της χώρας μας μήπως είναι ένα παραμυθάκι για μικρά παιδιά;
Δεύτερον: Ο Σαμαράς θα είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών. Πως όμως θα κυβερνήσει και πως θα αντιμετωπίσει την ύφεση αν η χώρα θα έχει εκ των προτέρων δεσμευθεί με υφεσιακά και αντιαναπτυξιακά μέτρα; Και όταν θα είναι υποχρεωμένος να εφαρμόζει αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα από τον πρώτο μήνα;
Το πρόβλημα δεν εξαντλείται στις επικουρικές και στο μισθολογικό κόστος. Με την τερατώδη σύμβαση που προσπαθούν να επιβάλλουν, ουσιαστικά θέλουν να καταστήσουν από τώρα την επόμενη κυβέρνηση όργανό τους, να την υπονομεύσουν από τώρα.
Μπορεί λοιπόν το ρίσκο μιας ρήξης με τους “εταίρους” μας να είναι πράγματι μεγάλο, όμως η επερχόμενη δημοσιονομική κατάρρευση και η εξαθλίωση, πολιτική και οικονομική, με τα νέα μέτρα είναι μια βεβαιότητα.
Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος είναι οι εκλογές. Για να ψηφίσει ο λαός ώστε να εκλεγεί μια νέα και ισχυρή κυβέρνηση η οποία και θα αναλάβει την ευθύνη και το κόστος της διαπραγμάτευσης. Κάθε άλλη λύση θα είναι υπό την αίρεση της λαϊκής νομιμοποίησης. Η σημερινή Βουλή δεν δικαιούται να δεσμεύσει και να υποθηκεύσει τον τόπο.
Πάνος Ζ.
ΥΓ: Ο πιο μεγάλος κίνδυνος γεννιέται τη στιγμή της νίκης, είχε πει ο Ναπολέων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου