Πάσχα στο χωριό

Πάσχα Άγιο! Πάσχα Μέγα! Πάσχα των πιστών!
Λίγες μέρες απομένουν για τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, η οποία έρχεται αρχικά με αγωνία, θλίψη και πόνο για το μαρτύριο το σταυρικό του Θεανθρώπου και καταλήγει με την Ανάστασή του σε χαρά.
Η κάθε μάνα νιώθει τον πόνο της θεομήτορος, συμπαραστέκεται με τη σκέψη της, φέρνει τον εαυτό της στη δική της θέση και συγχρόνως την παρακαλεί, την ικετεύει να τη βοηθήσει να μην έχει κι αυτή την ίδια μοίρα και να μη νιώσει το δικό της πόνο.
Μεγάλη  Εβδομάδα! 

Προηγείται  η  Κυριακή των Βαΐων. Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού και η εκ μέρους των πιστών του υποδοχή στα Ιεροσόλυμα. Και ακολουθούν οι μέρες των διαβουλεύσεων και των συσκέψεων, για την αθώωση ή την καταδίκη του Κυρίου. Συσκέψεις οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Η υπόθεση πηγαινοέρχεται από τον Άννα στον Καϊάφα. Αλλά και ο Ιησούς συσκέπτεται και προσκαλεί τους μαθητές του σε «Δείπνο Μυστικό». Το πόρισμα της δίκης του το γνωρίζει γι’ αυτό απευθυνόμενος προς τους μαθητές του το ανακοινώνει. «Κάποιος από σας θα με προδώσει». Και η προδοσία έρχεται εκ μέρους του Ιούδα μ’ έναν ασπασμό, για τριάκοντα αργύρια.

Πατροπαράδοτες η προδοσία, η απληστεία, η αίγλη του χρήματος. Κληρονομούνται από γενιά σε γενιά, συνεχίζονται, διαιωνίζονται και με το χρόνο παίρνουν διαστάσεις. Ανθρώπινες αδυναμίες, οι οποίες από τους συνετούς τιθασεύονται, ενώ από τους άπληστους και τους αχόρταγους γίνονται επιζήμιες, καλλιεργούνται αρνητικά.

Ο Χριστός φορτωμένος το σταυρό του μαρτυρίου του οδεύει προς τον Γολγοθά και αδιαμαρτύρητα ανάμεσα από δυο ληστές κακούργους υπομένει τη μαρτυρική σταύρωσή του.

Γνωστό όμως πλέον σε μας τους πιστούς το επακόλουθο. Η Ανάσταση! Γι’ αυτό κι όλοι με χαρά περιμένουμε το Πάσχα, γιορτή στην οποία δίνουμε διάφορες γλυκιές ονομασίες. Πάσχα! Πασχαλιά! Λαμπρή! Ανάσταση! Γιορτή της Αγάπης! Ειρηνοφόρες ανοίγουν οι αγκαλιές και συμφιλιώνονται εχθροί και φίλοι.

Οι απόδημοι έρχονται στις πατρικές τους εστίες. Έρχονται στα χωριά τους να γιορτάσουν με τους λίγους εναπομείναντες δικούς τους, εδώ όμως που τα λέμε άλλη χάρη έχει το Πάσχα στο χωριό. Η Άνοιξη, η εποχή του ξεσηκωμού προσκαλεί. Η εκκλησία, η μοναδική περιμένει να σημάνει το σήμαντρό της, ν’ ανοίξουν οι πύλες της κι όλοι να προσέλθουν να συνεορτάσουν. Μόνιμοι και ξενιτεμένοι, γνωστοί, φίλοι απ’ τα παλιά, συγγενείς.

Το χρονικό διάστημα της αντάμωσης γι’ άλλους μικρό και γι’ άλλους μεγάλο. Χαιρετούρες εγκάρδιες, ασπασμοί. Αναμνήσεις νοσταλγικές. Άλλοι ήταν παιδιά όταν έφυγαν κι έγιναν μεγάλοι και οι μεγάλοι ήταν ώριμοι κι έγιναν γέροι, κυρτοί, ακουμπισμένοι στη μαγκούρα. Όλοι αυτές τις μέρες στο εορταστικό προσκλητήριο, μόνιμοι και μουσαφίρηδες.

Με τις σκούρες λαμπάδες το βράδυ της Μ. Παρασκευής, ένδειξη πένθους για τη θυσία του Θεανθρώπου, ψάλλουν τα συγκινητικά εγκώμια: «Η ζωή εν τάφω», «Αι γενεαί πάσαι», «Άξιον εστί».

Ο Επιτάφιος στο κέντρο του ναού, στολισμένος με λουλούδια του αγρού, απλός και ευωδιαστός. Οι πιστοί ασπάζονται τον επιτάφιο και οι μητέρες γυροφέρνουν τα παιδιά τους και τα περνούν κάτω από τον επιτάφιο για να έχουν τη βοήθεια και την προστασία του δεινοπαθούντος Θεανθρώπου.

Και έπεται η περιφορά του επιταφίου στα πλακόστρωτα σοκάκια του χωριού. Η ψαλμωδία δεν διακόπτεται από βοή διερχόμενων αυτοκινήτων, αλλά σεκοντάρεται από τις μελωδίες των νυκτόβιων πουλιών.

Έρχεται και η νύχτα της Ανάστασης. Λαμπροντυμένοι και με τις λευκές λαμπάδες οι μεγάλοι και τις πολύχρωμες και στολισμένες τα παιδιά, ένδειξη χαράς, με το άκουσμα το χαρμόσυνο της καμπάνας τρέχουν στην εκκλησία. Λαμπροντυμένος κι ο παπάς με τα Πασχαλινά του άμφια, μπροστά στην «Ωραία Πύλη» καλεί τους πιστούς να τους δώσει το «Άγιο Φως». Με παραδειγματική σειρά ανάβουν οι πιστοί τις λαμπάδες τους και προσπαθούν να τις κρατήσουν αναμένες, να διατηρήσουν το άγιο φως και μ’ αυτό ν’ ανάψουν το καντήλι του εικονίσματος του σπιτιού τους.

Ωραίες παραδόσεις, τις οποίες έχουμε υποχρέωση και καθήκον να τις μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας. Να τις κρατήσουμε, να τις διατηρήσουμε. Κι όλοι μετά εξέρχονται στο προαύλιο, ακολουθώντας τον ιερέα όπου τη νυχτερινή σιωπή τη σπάει ο ψαλμός «Χριστός Ανέστη». Όλοι ψάλλουν μαζί το Χριστός Ανέστη. Μικροί μεγάλοι. Χαιρετούρες, εναγκαλισμοί θερμοί, ασπασμοί. Εχθροί γίνονται φίλοι. Οι διαφορές παραμερίζονται, ξεχνιούνται, ανοίγουν ειρηνοφόρες οι αγκαλιές και δίνεται το φιλί «της Αγάπης».

Τέτοιες στιγμές στις μικρές κοινωνίες γίνονται μεγάλες και μενουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη και στην ψυχή. Γι’ αυτό πρέπει να επιδιώκονται.

Η φύση στο φόρτε της. Η Άνοιξη σ’ όλο το μεγαλείο. Οι πασχαλιές ανθισμένες. Οι κουτσουπιές με τα καταπληκτικά ροζ άνθη τους στολίζουν το τοπίο. Τα αγριόχορτα δεξιά κι αριστερά των δρόμων με όλες τις αποχρώσεις του πρασίνου κι ανάμεσά τους τα πολύχρωμα μυρωδάτα αγριολούλουδα κοσμούν και ευωδιάζουν.

Ας μη χάσουμε αυτή την ομορφιά. Μαθημένοι ήδη από περικοπές ας περικόψουμε και μόνοι μας κάτι από τις τόσες δαπάνες μας κι ας επισκεφθούμε τα χωριά μας. Ας ξεφύγουμε από τη μιζέρια που όλοι κατεχόμαστε, από την ρουτίνα και την καθημερινότητα για λίγες μέρες κι ας δώσουμε πνοή και ζωντάνια στα ερημωμένα και εγκαταλελειμμένα χωριά μας. Κάποιος παπούς και κάποια γιαγιά έχει εκθρέψει στο γρασίδι του ένα αρνάκι ή κατσικάκι για τον πατροπαράδοτο οβελία μας.

Ας ευχηθούμε από καρδιάς όλοι: Χριστός Ανέστη, αλλά και ανάσταση στην ταλαιπωρημένη χώρα μας.

Πηγή: Πρωινός Λόγος