Οι ερασιτεχνισμοί, οι παλινωδίες και οι αναποτελεσματικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης στα εργασιακά δεν έχουν τέλος.
Ο πρώτος υπουργός Εργασίας κ. Λοβέρδος «ανακάλυψε» εργασιακό μεσαίωνα και ως άλλος “Δον Κιχώτης” τον καταπολέμησε φέρνοντας νόμο για εργασιακή ασφάλεια, τον οποίο όμως λίγους μήνες μετά ανέτρεψε με τις ρυθμίσεις του Μνημονίου.
Η επόμενη υπουργός κα Κατσέλη, αρνιόταν επί μήνες να εφαρμόσει αυτά που η κυβέρνησή της είχε συμφωνήσει και νομοθετήσει.
Εξαντλήθηκε σε μια φιλολαϊκή ρητορική για να σώσει το πολιτικό της προφίλ.
Σήμερα όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.
Οι άνεργοι έφτασαν τις 850.000.
Σχεδόν 1 στους 2 νέους μας είναι άνεργος.
Η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, αμήχανη και μοιραία, υπόσχεται ενίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων (μόλις 10 έχουν υπογραφεί σε 1 χρόνο), αλλά δείχνει να υπερασπίζεται και τις κλαδικές συμβάσεις.
Η πραγματικότητα όμως σήμερα είναι συγκεκριμένη και αμείλικτη.
Απαιτούνται νέες κοινωνικές συμφωνίες που θα εξασφαλίζουν την αναγκαία βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αλλά ταυτόχρονα θα διασφαλίζουν τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Η ανταγωνιστικότητα είναι κρίσιμος κόμβος όχι μόνο για τις επιχειρήσεις και την επιβίωσή τους, αλλά και για την οικονομία και για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Απαιτείται γενναία μείωση του μη μισθολογικού κόστους (μείωση εισφορών), με ταυτόχρονη αυστηροποίηση των ποινών για τους παραβάτες της εισφοροδιαφυγής.
Απαιτείται μείωση του γραφειοκρατικού κόστους για τις επιχειρήσεις.
Επιβάλλεται αναδιαπραγμάτευση για τις κλαδικές συμφωνίες, που «στέκουν» με υψηλές αμοιβές, χωρίς όμως αντίκρισμα για τους εργαζομένους, αφού οι αντίστοιχοι κλάδοι βρίσκονται υπό κατάρρευση (κλωστοϋφαντουργία-καπνοβιομηχανία).
Με λίγα λόγια, απαιτείται υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα.
Αυτά όμως λείπουν από τη σημερινή κυβέρνηση, γι’ αυτό και οι επιδόσεις της κινούνται συνεχώς με αρνητικό πρόσημο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου