Οι νέοι πειραματισμοί της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο χώρο της Παιδείας αποτελούν ένα μικρό δείγμα του επιπόλαιου και παρορμητικού τρόπου με τον οποίο σε αυτή τη χώρα επιχειρούμε να δώσουμε λύσεις σε μείζονα προβλήματα.
Η Παιδεία επειδή πάντοτε υπήρξε πεδίο πολλαπλών συγκρόυσεων είχε χαρακτηριστεί από όλους τους εμπλεκόμενους και κυρίως από τους πολιτικούς, εθνικό πρόβλημα. Φανταστείτε δηλαδή να μην ήταν εθνική υπόθεση, τι μεταχείρηση θα της επιφυλασσόταν.
Τα πάντα ξεκινούν από την παράλειψη δύο αυτονόητων αρχών, επί των οποίων θα έπρεπε να στηρίζεται κάθε προσπάθεια που θα είχε ως στόχο την επίλυση των προβλημάτων της παιδείας και την αναβάθμισή της.
Η μία αυτονόητη αρχή είναι η ανάγκη συνεννόησης. Μιας συνεννόησης η οποία κατ’αρχάς θα περιελάμβανε τα πολιτικά κόμματα, ώστε να δημιουργηθεί ένα όσο το δυνατόν πιο συναινετικό πλαίσιο λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος. Έτσι θα εξασφαλιζόταν η διαχρονικότητα του συστήματος ώστε να μην έχει το δικαίωμα το κάθε κόμμα που έρχεται στην εξουσία, να πειραματίζεται σε βάρος των σπουδαστών με τη ματαιόδοξη προοπτική να «γράψει ιστορία» στα εκπαιδευτικά χρονικά της χώρας.
Επίσης η διακομματική συνεννόηση και η συναινετική εφαρμογή μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης έγκειται στο γεγονός ότι μία μεταρρύθμιση που έχει τη συναίνεση της πλειοψηφίας των κομμάτων είναι φυσικό να έχει και τις δυνατότητες μιας μεγαλύτερης αντίστασης στις όποιες αντιδράσεις εκείνων που η αναπροσαρμογή του γενικότερου πλαισίου της παιδείας θα τους ξεβόλευε.
Η δεύτερη αυτονόητη πλην παραλειπόμενη αρχή είναι ότι πρέπει κάθε επιχειρούμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να περιλαμβάνει και μία συνεννόηση με τους αμέσως ενδιαφερόμενους φορείς, που είναι η εκπαιδευτική κοινότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου