Θλιβερά Γενέθλια.....

Η 18η Οκτώβρη του 1981 μας θυμίζει πώς φθάσαμε στην χεωκοπία των αξιών , μας θυμίζει τον Ανδρέα... 

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν άλλαξε απλώς τους θεσμούς του κράτους, ή τα μισθολογικά επίπεδα κλπ.: πέτυχε την αλλαγή της νοοτροπίας της ελληνικής κοινωνίας, την σχεδόν συνολική μεταβολή, ανατροπή και μεταστοιχείωση των αξιών του λαού, των κριτηρίων του. Δεν θυμίζουμε συχνά την φράση «να κάνει κανείς ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια» λόγω κάποιας αλλόκοτης εμμονής, αλλά λόγω του γεγονότος ότι με αυτήν την φράση το ίδιο το κράτος δίνει το έναυσμα για την καταλήστευσή του και αίρει το οποιοδήποτε κατακριτέο χαρακτηριστικό αυτής της καταλήστευσης: υπονοείται ότι όσο ευχερέστερα επιτύχει κανείς να ασχημονήσει εναντίον του κράτους, του συνόλου, του Κοινού, της κοινωνίας, τόσο πιο «μάγκας» είναι. Ο «εργάτης του μήνα» άλλων σοσιαλιστικών καθεστώτων, ο επιβραβευόμενος για την εξαιρετική παραγωγικότητά του, έγινε στο δικό μας ιδιότυπο σοσιαλιστικό καθεστώς το «λαμόγιο του μήνα»: εν μέρει ή εμμέσως πλην σαφώς, ο «Ακάλυπτος» ήταν ο νέος εθνικός ήρωας: μπαγαποντιά, ασύδοτη κατανάλωση με κλεμμένα/ακάλυπτα/αέρα, ηδονοθηρία όπως του «λεβέντη Αρχηγού», γιουρούσι στο κράτος και προοδευτιλίκι. Είναι καίριας σημασίας να αντιληφθούμε ότι στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, η διαπλοκή, η διαφθορά και εν ολίγοις η κλοπή δεν έγινε απλώς επιτρεπτή, αλλά εμμέσως κοινωνικός στόχος για τον πολίτη, τον οποίον έθετε η ίδια η Πολιτεία. Βέβαια, με την φράση ο Ανδρέας θέτει και έναν πήχυ στην ασυδοσία: πήχυ που βρίσκεται τόσο ψηλά, που ανάθεμα κι αν έχει κανείς την δυνατότητα να τον φτάσει – και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, είναι σαν να μας κλείνει το μάτι λέγοντας «βέβαια, αν φτάσετε τα 500 εκατομμύρια χωρίς να σας πάρουμε χαμπάρι, μαγκιά σας».