Κύριε Πρόεδρε, Κύριε Υπουργέ, Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Ο Σεφέρης είπε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των παράλληλων μονολόγων και αυτό αισθάνομαι ότι ισχύει σ τις συζητήσεις που έχουμε κάνει ως επιτροπή μέχρι στιγμής.
Κατά την άποψή μου στο θέμα των αποκρατικοποιήσεων θα έπρεπε οι μονόλογοι να «τέμνονται» γιατί όπως αναφέρθηκε από τους προλαλήσαντες συναδέλφους οι αποκρατικοποιήσεις στην παρούσα συγκυρία είναι πολύ απλά η εναλλακτική λύση στις οριζόντιες περικοπές και στα μέτρα. Έχουν δημοσιονομικό όφελος, αναπτυξιακό χαρακτήρα και προοπτική ανακούφισης του μεγάλου προβλήματος της ανεργίας.
Παρόλα αυτά, ο αντιπολιτευτικός μονόλογος συνεχίζεται. Στέκομαι σε δύο μονολόγους.
Ο μονόλογος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μια βασική «σύγχυση».
Η εισηγήτρια του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι οι αποκρατικοποιήσεις θα «ακρωτηριάσουν» την ικανότητα του κράτους να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, την ανάπτυξη και την κοινωνία. Τις δαιμονοποιεί, τις ξορκίζει και τις απορρίπτει. Εγώ υποστηρίζω ότι η εποπτεία του κράτους είναι αρκετή. Δεν απαιτείται ιδιοκτησία.
Ο κ. Τσακαλώτος δεν δαιμονοποιεί τις αποκρατικοποιήσεις per se αλλά μας λέει ότι δεν θα βελτιώσουν τα δημοσιονομικά της χώρας και δε θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη. Δεν είναι δυνατόν να το δεχτώ αυτό ούτε επιστημονικά, ούτε εμπειρικά, αλλά προσκρούει και στην κοινή λογική. Άλλο η ποσοτικοποίηση των αποτελεσμάτων είτε αυτό λέγετε πόσο θα μειωθεί το χρέος, πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν (αν είναι labor intensive μια επένδυση), ποιο είναι το PDV της αποκρατικοποίησης η πόσο είναι το multiplier effect/ πολλαπλασιαστικό όφελος και άλλο η ολική αμφισβήτηση και ο a priori μηδενισμός.
Αλλά το πιο εξωφρενικό είναι ότι το ΣΥΡΙΖΑ ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας έχουν υπηρετήσει το ιδιωτικό συμφέρον τα τελευταία 30-40 χρόνια, όταν τα μεγάλα προβλήματα σήμερα είναι ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας που δημιούργησε το χρέος και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα σε ένα κλίμα διαχρονικής ενοχοποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Κατά βάση συμφωνώ με τον καθηγητή όταν λέει “Plus ca change, plus c’est la meme chose”. Το “la meme chose” είναι η πολιτική της κρατικοποίησης όπου το μόνο που θα άλλαζε είναι ότι ο μηχανισμός θα αντικαθίστατο με «ανθρώπους από τις συνιστώσες» για να συνεχίσουμε το ίδιο αδιέξοδο μοντέλο που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.
Ο μονόλογος των Ανεξάρτητων Ελλήνων κατά βάση αμφισβητεί την ύπαρξη Εθνικού Σχεδίου Ανάπτυξης. Ο κ. Υπουργός αναφέρθηκε στο ΕΣΠΑ και επίσης στο ότι ο ιδιωτικός τομέας σαφώς πρέπει να στραφεί εκεί που η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα. Τα ξέρουμε όλοι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας, αλίμονο. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι μου φαίνεται περίεργο που κάτι εκτυφλωτικά προφανές δεν το βλέπετε. Δεν εξηγείται αλλιώς είναι σαν το «ο Βασιλιάς είναι γυμνός».
Το σχέδιο περιλαμβάνει την ενεργοποίηση του ιδιωτικού τομέα και την προσέλκυση επενδύσεων. Επισημαίνω δε ότι οι αντιπολιτευτικοί μονόλογοι μέσα στη σύγχυσή τους και στο μηδενισμό τους δεν αφιέρωσαν καθόλου χρόνο στην οπτική σκοπιά του πιθανού επενδυτή. Αυτό δεν έχει ενδιαφέρον; Σήμερα ακούσαμε φορείς και εστιάσαμε την κουβέντα του πως «θίγονται» κεκτημένα. Αυτός είναι ένας άλλος μονόλογος. Και ρωτώ ξανά, που είναι η οπτική σκοπιά του επενδυτή? Πού είναι η κατανόηση του μεγάλου ανταγωνισμού διεθνώς που υπάρχει για την προσέλκυση κεφαλαίων και επενδύσεων; Δηλαδή γιατί να έρθει ένας επενδυτής εδώ και να μην πάει στα Σκόπια;
Οφείλω να ακούω μονολόγους επί παντός επιστητού.
Οφείλω να ακούω θεωρίες βγαλμένες από το δεύτερο τόμο της βιβλιογραφίας του λόρδου Σκιντέλσκι για τη ρικαρδιανή αντιστοιχία.
Οφείλω να ακούω ανυπόστατες κατηγορίες για ξεπούλημα εθνικού πλούτου για εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Δεν οφείλω και δεν δέχομαι όμως να ακούω τον ισχυρισμό του εισηγητή των Ανεξάρτητων Ελλήνων που είπε ότι «δεν υπάρχει ελπίδα».
Η Ελληνική κοινωνία σήμερα υποφέρει και καλείται να κάνει νέες θυσίες. Και θα τις κάνει γιατί είναι αποφασισμένη η χώρα αυτή να αλλάξει προς το καλύτερο. Για να το πετύχει θα πρέπει να διατηρήσει τη συνοχή της όσο αλλάζει. Κι το ένα και μοναδικό πράγμα που διατηρεί τη συνοχή σε αυτή τη δύσκολη διαδικασία της αλλαγής είναι η Ελπίδα.
Η Ελπίδα της δίνει κουράγιο και αντοχές στην κοινωνία.
Η Ελπίδα δίνει νόημα στις στους αγώνες και στις θυσίες μας.
Η Ελπίδα εμπνέει πίστη στον εαυτό μας και στο ότι θα πετύχουμε.
Και στην εποχή μας, η Ελπίδα θα είναι το μεγάλο αντίβαρο στο λαϊκισμό, αλλά και στον εξτρεμισμό.
Δεν έχει κανείς το δικαίωμα ούτε να μονοπωλεί την ελπίδα, ούτε να μας τη στερήσει.
Προτείνω την υπερψήφιση του Νομοσχεδίου γιατί αποτελεί μέρος αυτής ακριβώς της ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου