Η αποστολή από τον Αντώνη Σαµαρά, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο ∆ΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή της πανοµοιότυπης επιστολής που είχε αποστείλει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό για τη δέσµευση και της Ν∆ στην εφαρµογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου (για το νέο δάνειο προς την Ελλάδα και το «κούρεµα» των ελληνικών οµολόγων), αποτελεί την αυλαία µίας διετούς διαδικασίας δανειοληπτικής συναλλαγής ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε, δέσµευσε τη χώρα και «αιχµαλώτισε» όλο το πολιτικό σύστηµα στην εξής ανελαστική προοπτική: Μέχρι να αλλάξει τουλάχιστον κυβέρνηση στην Ελλάδα, µέσω της προσφυγής στις κάλπες και να έλθει µία άλλη κυβέρνηση για επαναδιαπραγµατευθεί µία άλλη πολιτική, έναντι αυτής που απέτυχε – και που παραδέχονται όλοι πλέον στην ΕΕ ότι απέτυχε- η χώρα είναι υποχρεωµένη να ακολουθήσει τους δυσβάστακτους όρους των δανειστών στους οποίους έβαλε την υπογραφή του το ΠΑΣΟΚ. Άλλως, η στα όρια της χρεοκοπίας Ελλάδα, δεν θα δανειοδοτείτο µε τους πόρους εκείνους που αποπληρώνουν παλαιότερα δάνεια και εξασφαλίζουν την πληρωµή µισθών και συντάξεων.
Στην ανελαστική αυτή προοπτική στην οποία δέσµευσε τη χώρα ο κ. Παπανδρέου συµπυκνούται µία κυβερνητική διετία στην αντιµετώπιση ενός προβλήµατος, το οποίο ενώ παρελήφθη από την νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ως πρόβληµα χρέους,
αυτή το ανήγαγε σε µείζον πρόβληµα πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, µε άστοχους, ερασιτεχνικούς ή χειρισµούς σκοπιµότητος.Ακόµη και σήµερα οι πλέον δύσπιστοι διερωτώνται πόσο ρεαλιστική υπήρξε η εµµονή Σαµαρά στην επαναδιαπραγµάτευση των επαχθών όρων του Μνηµονίου και του Μεσοπροθέσµου. ∆ηλαδή πόσο δυνατή είναι:
(α) η επανεξέταση όρων τους οποίους είχε υπογράψει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ
(β) η επανεξέταση συµφωνηθέντων όρων τους οποίους κανένας πιστωτής, συνήθως, δεν θέλει να µεταβάλει, όταν µάλιστα ο δανειζόµενος βρίσκεται σε δυσχερή θέση.
(γ) η επανεξέταση όρων όταν υπάρχει – και πρέπει να υπάρχει- συνέχεια του κράτους, όποιος και αν ανέρχεται στην εξουσία.
Οι εύλογες αυτές, αρχικώς, απορίες ακυρώνονται από τη στιγµή που οι ίδιοι αυτοί που διαµόρφωσαν το ασφυκτικό πλαίσιο οικονοµικής «σωτηρίας» της Ελλάδας οµολογούν πρώτον την αστοχία στην εκτίµηση του πραγµατικού προβλήµατος της χώρας (Μέρκελ) και, δεύτερον την βαρύτητα των µέτρων σε βάρος του λαού (Ράϊχενµπαχ). Αυτή όµως η εκ των υστέρων οµολογία των υπαιτίων –µαζί µε την κυβέρνηση Παπανδρέου- αποκαλύπτει και αποδεικνύει ότι η εµµονή Σαµαρά στην επαναδι- απραγµάτευση βασιζόταν σε ακριβείς προβλέψεις, για τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής που ακολουθείτο και που επίσης αποδείχθηκε ατελέσφορος!
Ανεξαρτήτως όµως της δικαίωσης Σαµαρά -που καθιστά πλέον ρεαλιστική την επανεξέταση των όρων των δανειακών συµβάσεων της Ελλάδας- εκείνο που αναδεικνύει την κολοσσιαία ευθύνη του κ. Παπανδρέου στην δέσµευση της χώρας σε επαχθείς είναι µία δική του, ατυχής πρωτοβουλία! Όταν µε την απειλή ενός –άκαιρου έστω- δηµοψηφίσµατος, κατόρθωσε να προκαλέσει αναστάτωση όχι
µόνο στην Ευρώπη αλλά και στις διεθνείς αγορές, αντιλαµβάνεται κανείς τι διαπραγµατευτικό όπλο είχε στα χέρια του, όταν µετέβαινε για να συζητήσει τη δανειοδότηση της Ελλάδας, τη στιγµή που οι αγορές, τα κράτη και η ευρωζώνη είχαν στα χέρια τους ελληνικά οµόλογα πολλών εκατοµµυρίων ευρώ και, εποµένως θα κινδύνευαν µε ανεπανάληπτες ζηµιές, έτσι και η Ελλάδα δεν εξεπλήρωνε τις υποχρεώσεις της. Το γιατί ο κ. Παπανδρέου απέφυγε την παραµικρή διαπραγµάτευση είναι ένα ερώτηµα που πραγµατικά θέλει διερεύνηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου