Πολλά γράφτηκαν και περισσότερα ειπώθηκαν για την περίφημη «στροφή» προς το ρεαλισμό, τη «βίαιη ωρίμανση»κατά τον Γ. Δραγασάκη, του ΣΥΡΙΖΑ. Σε τι συνίσταται, όμως, αυτός ο ρεαλισμός; Κάνοντας μια απλή σύγκριση, του τι λέει ανάλογα με την περίπτωση ο Αλ. Τσίπρας ανακαλύπτουμε εντυπωσιακές διαφορές. Ένας πρώτος διαχωρισμός αφορά το εσωτερικό και εξωτερικό ακροατήριο. Έτσι έχουμε το ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικού και το ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού:
Όμως! Και στο αποκλειστικά εσωτερικό πεδίο, οι μεταλλάξεις του κ. Τσίπρα είναι ανάλογες με τις συνθήκες και το ακροατήριο. Άλλοτε παρουσιάζεται σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλοτε σαν αρχηγός των συνιστωσών:
Από τα παραπάνω, βέβαια δεν αποδεικνύεται καμιά στροφή προς το ρεαλισμό. Για όσους διατηρούν ακόμα αμφιβολίες, το ξεκαθάρισε οριστικά και ο πατέρας του όρου της «βίαιης ωρίμανσης»:
«Ο όρος «βίαιη ωρίμανση» πράγματι χρησιμοποιήθηκε αρχικά από εμένα, όμως αναφέρεται σε ένα σχέδιο που έχουμε συλλογικά επεξεργαστεί. … Κάνουν λάθος όσοι θέλουν να δουν πίσω από τη «βίαιη ωρίμανση» αλλαγή ή εγκατάλειψη των σκοπών μας. Αυτό που μας απασχολεί δεν είναι πως θα αλλάξουμε τους στόχους μας ή τις δεσμεύσεις μας, αλλά πως θα γίνουμε ικανοί για να ανταποκριθούμε στις υψηλές απαιτήσεις τους». (09/02/13, Γ. Δραγασάκης στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ)
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι οι οβιδιακές αυτές μεταμορφώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μοναδικό σκοπό έχουν το στενό κομματικό όφελος. Επιδεικνύοντας έναν πρωτοφανή οπορτουνισμό, ο Αλ. Τσίπρας κάθε φορά προσαρμόζει το λόγο του ανάλογα με το ακροατήριό του. Με το λαϊκίστικο και απλοϊκό λόγο του «χαϊδεύει αυτιά» υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Λειτουργεί, έτσι, διαλυτικά για την κοινωνία, σε μια περίοδο που απαιτείται ένα ελάχιστο συναίνεσης για να μπορέσει η χώρα να σταθεί στα πόδια της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου