Στη δεκαετία του ’80 είχε µαλλιάσει η γλώσσα του Αβέρωφ, του Μητσοτάκη, του Στεφανόπουλου και όλων των στελεχών της Νέας ∆ηµοκρατίας να εγκαλούν την κυβέρνηση της «αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου για την άσκηση «κοινωνικής πολιτικής µε δανεικά». Μισθοί και συντάξεις υπερδιπλασιάζονταν, επιδόµατα κάθε είδους δίνονταν απλόχερα. Η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης δεν περιορίστηκε µόνο στην απόδοση της οφειλόµενης τιµής στους πραγµατικούς αγωνιστές, αλλά εξαργυρώθηκε και αυτή µε την απονοµή χιλιάδων συντάξεων, πολλές φορές µε κριτήριο τις πολιτικές πεποιθήσεις και όχι την πραγµατική συνεισφορά στην αντίσταση.
Στον εκµαυλισµό του λαού επιστρατεύτηκαν και οι αναπηρικές συντάξεις, που δίνονταν όχι µόνο σε χωλούς αλλά και σε αρτιµελή άτοµα. Πρόσφατα πληροφορηθήκαµε ότι σε νήσο του Ιονίου το 2% του πληθυσµού λαµβάνει αναπηρική σύνταξη λόγω τυφλότητος. Το κοντόφθαλµο κοµµατικό δόγµα ενέταξε στη λογική της κοινωνικής πολιτικής και τις λεγόµενες «µαϊµού» αναπηρικές συντάξεις, θεωρώντας ότι συµβάλουν και αυτές στην άµβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
«Η πολιτική αυτή υπονοµεύει το µέλλον των επόµενων γενεών, το µέλλον των παιδιών µας». Αυτή ήταν φράση-κλισέ του αντιπολιτευτικού λόγου της Ν∆.
Αποδείχθηκε, όµως, ότι, αν και εκ του αποτελέσµατος, είχε απόλυτο δίκαιο, και µάλιστα µε τον πλέον οδυνηρό τρόπο, µε την υπαγωγή της χώρας στα δεσµά του Μνηµονίου και την ταπεινωτική επιτροπεία από την τρόικα, εκλογικά ήταν αναποτελεσµατική. Η πλειοψηφούσα άποψη ήταν «ας περάσουµε εµείς καλά σήµερα και έχει ο Θεός για αύριο». Τον άρτον ηµών τον επιούσιον δος ηµίν σήµερον. Άλλωστε, οι περισσότεροι Έλληνες στο γνωστό µύθο του Αισώπου είµαστε µε το τζίτζικα και όχι το µέρµηγκα. Εξ ου και τα ανέκδοτα που επιφυλάσσουν άσχηµο τέλος στο µυρµήγκι και όχι στο τζιτζίκι.
Αυτή η πολιτική συµπληρώθηκε από τη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Η ιεραρχία στο δηµόσιο καταργήθηκε, και µαζί της ο έλεγχος και η συνακόλουθη τιµωρία ή επιβράβευση. Το τέρας της γραφειοκρατίας για να δουλέψει έπρεπε πλέον να καλολαδωθεί.
Τα πανεπιστήµια στο όνοµα του εκδηµοκρατισµού µετατράπηκαν σε χώρους ασύλου της ανοµίας και κάθε παραβατικής συµπεριφοράς, λησµονώντας ότι αποστολή τους είναι να παραµένουν κυψέλες µάθησης και προόδου. Πολλές φορές έγιναν παρανάλωµα του πυρός από αναρχικούς ή κακοποιά στοιχεία µε το κράτος θεατή της καταστροφής δηµόσιας περιουσίας. Η απουσία κάθε αξιολόγησης και αξιοκρατίας είχε ως αποτέλεσµα την αναπαραγωγή της µετριοκρατίας.
Το τρίπτυχο που µας οδήγησε στη σηµερινή ηθική και πολιτική χρεοκοπία ολοκληρώνεται µε τη λογική της αρπαχτής. Ο εύκολος πλουτισµός έγινε συνώνυµο της επιτυχίας. Είµαστε, εδώ και χρόνια, στην εποχή που οι άνθρωποι κρίνονται ως πετυχηµένοι και αντιµετωπίζονται µε σεβασµό και αναγνώριση, όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτά που έχουν και κατέχουν.
Στη λογική της αρπαχτής ξεκοκαλίστηκαν ευρωπαϊκά πακέτα και χτίστηκαν περιουσίες και νέα τζάκια. Κι όµως, τρεις δεκαετίες µετά την ένταξη µας στην τότε ΕΟΚ, και παρά τον πακτωλό χρηµάτων που έπεσε στη χώρα από τα ευρωπαϊκά ταµεία, η κύρια εθνική οδός, η ΠΑΘΕ, δεν έχει ακόµη ολοκληρωθεί.
Η λογική της αρπαχτής διάβρωσε την ελληνική κοινωνία µέχρι το µεδούλι. Το «φακελάκι» που κάποτε περιοριζόταν στους γιατρούς πήρε διαστάσεις κανόνα στο δηµόσιο ως «γρηγορόσηµο». Παραοικονοµία, παραπαιδεία, παραδικαστικό: Κάποιοι, µάλιστα είδαν και αναπτυξιακό περιεχόµενο στις παράνοµες αυτές δράσεις, που συνήθως γίνονται µε την ανοχή της πολιτείας. Το «ξέρεις ρε ποιος είµαι εγώ;», που άλλοτε θεωρούνταν δείγµα επαρχιώτικου κουτσαβακισµού έφτασε να είναι αν όχι καθωσπρέπει, τουλάχιστον αποδεκτή συµπεριφορά!
Αυτές οι τρεις αµαρτίες: κοινωνική πολιτική µε δανεικά, ήσσον προσπάθεια και λογική της αρπαχτής, που µας κληροδότησε η δεκαετία του ’80, ευθύνονται εν πολλοίς για τα σηµερινά µας χαΐρια.
Αµαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα, θα έλεγε κανείς για τον σηµερινό πρωθυπουργό, αν δεν έφερε και αυτός µέγα µερίδιο ευθύνης για την κατάληξη της χώρας. ∆ιότι ευθύνεται τόσο για την προεκλογική του δηµαγωγία όσο, κυρίως, για τα εγκληµατικά του λάθη, την αβουλία και τις καθυστερήσεις στη λήψη µέτρων, από τη στιγµή που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου.
Την αλήθεια αυτή τη συνειδητοποιούν σήµερα όλο και περισσότερο οι πολίτες. Γι’ αυτό και το έργο που ανεβαίνει τελευταία έχει τον τίτλο «όλοι το ίδιο είναι». Η διάχυση των ευθυνών στο σύνολο του πολιτικού κόσµου είναι η έσχατη διαφυγή όσων ευθύνονται και πρέπει να ελεγχθούν από τους πολίτες για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους.
Αναµφίβολα και η Νέα ∆ηµοκρατία έκανε λάθη και φέρει και αυτή ευθύνη για την πορεία της χώρας. Αν, όµως, για κάτι αξίζει να ελεγχθεί αυστηρά η φιλελεύθερη παράταξη είναι γιατί ως κυβέρνηση δεν κατάφερε, δείχνοντας αποφασιστικότητα, να ξεριζώσει αυτές τις νοοτροπίες από την ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου