Αν δούμε την ελληνική κρίση από την άποψη των Βρυξελλών, μοιάζει σχεδόν απλούστατη, και γραμμική σε κατεύθυνση.
Ο Γ. Παπανδρέου κερδίζει, όπως κέρδισε, τη ψήφο εμπιστοσύνης.
Η κυβέρνηση καταφέρνει να περάσει απ τη βουλή το νέο πακέτο μέτρων λιτότητας (την επόμενη εβδομάδα).
Και ακολουθεί η νέα δόση οικονομικής βοήθειας από το ΔΝΤ και την ευρωζώνη, συν την υπόσχεση ενός νέου δανείου ύψους πολλών δεκάδων δισ.
Όλα αυτά όμως δεν είναι εύκολα. Χρειάζεται ειδική πολιτική διαχείριση, θάρρος, και ικανότητα διατήρησης της επιλεγείσας πορείας.
Οι εναλλακτικές λύσεις όμως είναι απίστευτες, ακόμη και για να τις σκεφτεί κανείς.
Θα ήταν η πρώτη χρεοκοπία χώρας της ευρωζώνης, και θα ακολουθούσε η πιθανή κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, καθώς και άλλων σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως έγινε με τη κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008. Θα απειλούνταν δηλαδή ακόμη και η ίδια η ύπαρξη του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Μετά από έναν ολόκληρο μήνα μαζικών διαδηλώσεων, και τη παραλίγο διάλυση της κυβέρνησής του τη περασμένη εβδομάδα, ο Παπανδρέου θα πρέπει τώρα να εξασφαλίσει τη κοινοβουλευτική στήριξη για τα €28 δισ. περικοπών, την αύξηση της φορολόγησης, και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Θα πρέπει μάλιστα να αρχίσει να εφαρμόζει όλα αυτά τα δρακόντεια μέτρα έως την 3η Ιουλίου, πριν την επόμενη έκτακτη συνάντηση των υπουργών της ευρωζώνης.
Ακόμη και σε φυσιολογικές εποχές, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ δύσκολο. Το να επιτευχθεί εν μέσω της χειρότερης ύφεσης που έχει πλήξει την Ελλάδα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, απαιτεί ένα θαύμα συλλογικής πειθαρχίας.
Ο νέος υπουργός Οικονομικών Ε. Βενιζέλος, προσπάθησε ήδη να αλλάξει το σχέδιο, για να ικανοποιηθούν οι διαδηλωτές, απορρίπτοντας μια αύξηση του φόρου καυσίμων και της ακίνητης περιουσίας, και προσπαθώντας να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, στοχοποιώντας τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Αυτό όμως δεν λέει τίποτα στον δάσκαλο που έχει δει το μισθό του να κόβεται κατά 25%, ή στον εργαζόμενο στο λιμάνι του Πειραιά, που υποψιάζεται ότι η επιχείρηση που δουλεύει θα πουληθεί οσονούπω στους Κινέζους με απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, ή στον νέο πτυχιούχο που γνωρίζει ότι πολύ δύσκολα θα βρει δουλειά.
Αυτό που συνέβη είναι η δραστική πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, για χάρη των ευρωπαϊκών τραπεζών που δάνειζαν ασύστολα.
Το δυνατό μήνυμα των Ελλήνων όλο το τελευταίο μήνα, είναι ότι δεν θα το ανεχτούν, και ούτε πρέπει να το ανεχτούν. Αυτό που σύμφωνα με τα λόγια του José Manuel Barroso είναι καλό για την Ευρώπη, δεν είναι καθόλου καλό για όσους θα πρέπει να υποφέρουν τις συνέπειες.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Σαμαράς «δεν μασάει». Η οικονομική λογική του είναι άψογη: οι σχεδιαζόμενες περικοπές πιέζουν τη ζήτηση σε μια εποχή που η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση. Ήδη, 50.000 επιχειρήσεις πτώχευσαν πέρσι, και η ύφεση συνεχίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Το γεγονός ότι αυτό επισημαίνεται από το μεγαλύτερο συντηρητικό κόμμα της χώρας, αποτελεί κάτι το αξιοπρόσεκτο.
Οικονομικά, κοινωνικά, και πλέον και πολιτικά, η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αντί να αναβάλλεται η αναπόφευκτη χρεοκοπία, θα ήταν πολύ πιο έξυπνο αν όλοι προετοιμάζονταν για αυτήν.
Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσουν τις ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν ανοίγματα στο ελληνικό χρέος, με αντάλλαγμα τα ρίσκα.
Θα πρέπει επίσης να τονίσουν την στήριξη τους στον διατραπεζικό δανεισμό, εισάγοντας χρήματα στο σύστημα.
Στη συνέχεια θα πρέπει να ακολουθήσει μια οργανωμένη στάση πληρωμών στο δημόσιο και εμπορικό χρέος της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένου και ενός ενδελεχούς ελέγχου των εκκρεμοτήτων ώστε να διαπιστωθεί αν μέρος του χρέους είναι επαχθές και δεν χρειάζεται να εξοφληθεί καν.
Θα πρέπει να υπάρξει επίσης μια χαλάρωση των μέτρων λιτότητας.
Ας μη ξεγελιόμαστε. Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο. Θα είναι όμως πολύ πιο εύκολο από την αυτοκτονική λιτότητα στην οποία εξαναγκάζεται σήμερα η Ελλάδα.
S.A.-The Guardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου